Scenariusz pierwszy: jestem w trybie hibernacji. Nie mogę się obudzić, śpię do południa. Ledwo budzę się, aby zjeść obiad, mrowie rózgi go pomijam. Poobiednia drzemka, po której nie śpię od chwili godziny do dwóch, jest potrzebna aż do zjedzenia śniadania. Ten model jest uporczywy tudzież wygodnie jest osądzać, że jestem leniwy. Mógłbym podobnie bez trudu uzasadnić, iż „zawsze jestem zmęczony”.
Drugi harmonogram dotyczy poczucia bezradności i/lub beznadziejności, które być może istnieć powszechne a przekonujące. Nic nie mogę zrobić”, „Mój wkład nie poprawi sytuacji”, „Ona jest chora, nie mogę jej pomóc, by poczuła się lepiej”, „Nie ma żadnych rozwiązań, które moglibyśmy zaproponować naszym klientom, nie przedłużymy umowy”. Wiele osób, w tym ja sam, powiedziałoby, iż brakuje mi wytrwałości oraz determinacji w poszukiwaniu rozwiązań, brakuje mi pozytywnego nastawienia, mam rozbity charakter. Po prostu bez trudności jest oszacować moje wyniki i trafić do wniosku, że jestem bezsilny zaś bezużyteczny.
Trzeci kontekst owo sytuacja, w której pojawia się niepokój. Co ego mam zrobić?”, „Nie mogę usiedzieć w miejscu, lepiej spakuję torbę, przypadkiem posprzątam w jadalni”. Sfrustrowany niemożnością zrobienia czegoś, zaczynam się prowokować ogólnymi uwagami rodziny. Kiedy ilość tolerancji spada, rozdrażnienie przeradza się w szał lub wściekłość, niestety skierowaną na moją rodzinę, osoby najbliższe mojemu sercu. Co wobec tego mam z tego zrobić: dwadzieścia cztery godziny pełen irytacji? Czy również mogę owo odrzucić jako dodatkowy gniewny dzień, w którym nic się nie dzieje?
Te jakby nieszkodliwe uczucia natomiast zachowania, czym są, gdy doświadczam ich z wykorzystaniem tydzień, dwa tygodnie, trzy? Czy mam je odrzucić i/lub zaakceptować, iż to po prostu ja – jestem leniwy, mam słabą wolę, mam podstępny temperament http://www.blogdlazdrowia.pl.
Żyję w czasach, w których ocena choroby psychicznej opiera się głównie na objawach zgłaszanych przy użyciu samego siebie. Mam szczęście, że 30 lat temu moje rodzeństwo pokazało mi część z gazety na idea depresji tudzież jej objawów. Zaopatrzona w informacje na sprawa depresji, jednakże niechętnie, w wieku nastoletnim odwiedziłam swojego pierwszego psychiatrę. Będąc zdana nic bardziej błędnego na siebie, starałam się wyszperać meritum tych powszechnych (i niewidocznych) objawów – zmęczenia, senności, złości (i wściekłości), poczucia bezwartościowości, natomiast w najgorszym razie myśli samobójczych.